Als astronauten de ruimte in gaan, wijzen ze - wanneer ze nog ‘dichtbij’ zijn - eerst hun eigen stad aan. Daarna zoeken ze hun land op, en vervolgens het continent waar ze wonen. En naarmate ze verder van de aarde raken, opgenomen in de diepzwarte, oneindige Melkweg, ervaren ze iets heel bijzonders: de aarde is ons thuis.

Ze realiseren zich ook iets anders: de aarde heeft geen boven- of onderkant. Dat hebben wij bedacht, omdat die gedachte ons houvast geeft." Met verwondering en verbazing leidt afstand tot besef dat de aarde een eenheid is.

Kleine details gaan op in het grote geheel. Een soort oneindig perspectief. Een gevoel van grootsheid.  Hoe meer we ontdekken hoe groter het wonder blijkt te zijn ...

Dit is waar we deze zondag tijdens de eredienst over spraken en lieten inspireren.